wat is het weer lang geleden dat ik de tijd heb gevonden om hier wat te schrijven.
Het is een drukke winter geworden met ups en downs voor Milan en weinig schooldagen. Na de cathé en de verhuis hadden we gehoopt op wat rust, niet te veel ziek en eindelijk wennen aan het schoolleventje. Maar dat was buiten de typische winterziektes gerekend. eerst een zwaar bronchitis, dus drie weken aan de aerosol, dan een oorontsteking... en wat me nog het meest zorgen baart, telkens weer dat zinnetje, "mama, ik ben zo moe". Als ik andere ouders hoor over hun kindjes na de Fontan, dan zeggen ze dat het veel beter gaat, veel minder vermoeid,... Milan heeft dit een paar maanden gehad en toen was daar dat zinnetje weer. Hij is nog nooit een ganse week naar school gegaan, laat staan een ganse dag. Hij gaat nu wel flink van half negen tot half twaalf en dit lijkt wel te werken. dan is hij echter wel stikop, dit wordt ook bevestigd door de juf, die wel probeert om hem kalm te houden, maar onze kapoen wil zich natuurlijk niet laten kennen, dus op school doet hij duchtig mee. Gevolg: rond 18u is het kaarsje helemaal uit, want in de namiddag houdt hij zich nog sterk om met zijn nichtje en neefje te spelen :-) Voor de rest gaat het op school goed, volgende maandag gesprek met de juf om te kijken hoe hij het exact doet, toch wel spannend... Hij heeft eindelijk echt contact met de klasgenootjes en hij heeft ook een verjaardagsfeestje gedaan met twee vriendinnetjes in de speeltuin voor de 27 andere klasgenootjes. Al bij al een heel andere situatie dan vorig jaar, dus inderdaad wel een geslaagde Fontan maar toch die ongerustheid over de moeheid. Binnenkort nog eens op controle en nog maar eens vragen of dit normaal is, al blijven ze in Leuven zeggen dat dit allemaal is hoe het moet gaan, het verschil met na de Fontan en nu, is toch wel groot. Maar hij is gelukkig en geniet, dus dat is het voornaamste. ga nu mijn best doen, om jullie wat sneller op de hoogte te houden ;-) xxx
