het lange wachten

Milan heeft een goede nacht gehad in men armen en ik heb de hele nacht naar hel gekeken en genoten van mijn klein venteke. Vanmorge was hij superstoer en heeft hij een hele uitleg gedaan met de verpleegsters. De dormicum om suf te worden heeft hij wel weer uitgebraakt, dat doet hij elke keer opnieuw. Al is hij toch wel eventjes een bettje 'zatjes' geweest. Hij had zo van die kleine verliefde oogjes en heeft weer zitten zingen. Toen ze hem kwamen halen, wilde hij graag in zijn bedje om alles te zien. Ook beneden ging het nog goed, hij kreeg een kikkertje van de verpleging en maskertjes en spuitjes om thuis mee te spelen. Ik moest mijn groene kledij uitdoen van hem want zo leek ik niet op een mama maar op een dokter en dat had hij niet graag. Het in slaap doen ging heel moeilijk, hij schreeuwde en huilde maar dat is ook wel normaal denk ik, hij heeft dat al iets te veel meegemaakt. Dan breekt het moederhartje weer en ik liet hem niet graag achter. Ze hebben zeker twintig keer gezegd dat ze goed voor hem gingen zorgen en ik heb hem toegefluisterd dat hij maar hard moest vechten... Nu wachten op nieuws, rond één uur zouden we iets moeten weten normaal. Dus duimen omhoog ;-) xxx